Day 14
Blijf op de hoogte en volg Margot en Susan
25 Juli 2012 | Frankrijk, Éguzon-Chantôme
Woensdagmorgen. Wekker om half 9. Wakker worden in een kokend heette caravan en voortent en niet weten waar je heen moet. Story of our lives.
’s Ochtends begonnen we zoals gewoonlijk met de knutselclub en dit keer gingen we niets maken, maar een letterspeurtocht doen door het bos. We waren inmiddels gewend aan het grote aantal kinderen dat telkens weer mee deed, en ook dit keer waren er weer super veel. Het duurde ongeveer een uurtje en toen waren we weer klaar voor de ochtend. Susan daarna super snel in de hitte naar de Super U terwijl ik lekker in de zon lag. Naja lekker… Het was te warm en met mijn rug kon ik de zon niet in omdat ik nog steeds super rood was. Tegen 1 uur gingen we weer eten, en omdat het woensdag is aten we hot dogs. De dochters eten het op de Franse manier, een manier die wij nog wel even laten zien als we weer terug zijn. De manier even snel vertaald: je holt een stuk stokbrood uit, gooit er wat ketchup en frietsaus in, de knakworstjes en tot slot nog een laag frietsaus en ketchup. Deze manier hebben ze ons inmiddels laten zien, maar echt toegepast hebben we het nog niet. Nog 1 woensdag te gaan om het wel eens te proberen.
Na het eten gingen we weer rechtstreeks in de zon liggen, en wij maar denken dat we het super druk zouden krijgen. Zonnen, zonnen en zonnen, het enige wat wij hier nog doen. Snel even voor het middagspel zijn we het zwembad ingesprongen (je moet toch ergens afkoelen) en rond half 4 stonden we weer in de animatieruimte om vlaggenrovertje te gaan doen. We hoopten ergens dat niemand zou komen, en wij het zwembad weer in konden duiken, maar nee hoor. Kinderen genoeg en dus ging het spel gewoon door. Om half 5 zijn we het zwembad dan maar weer even ingedoken, maar echt zwemmen zit er voor ons niet in. Overal kinderen die met de ‘juffrouw’ wil zwemmen. Vrije tijd is in het zwembad dus ver te zoeken.
Omdat we bardienst hebben van 6 tot 8 konden we niet meer te lang zwemmen en omdat we niet echt wisten hoe laat het was zijn we na een tijdje maar uit het zwembad gegaan. Bleek dat het al kwart over 5 was. Snel nog even douchen en dan hup werken tot 8. Dit keer was het niet zomaar bardienst, maar super druk, omdat het pannenkoeken dag was. Mensen kunnen pannenkoeken eten maar wat bestellen ze? Patat en pizza, ze kunnen de naam van die dag beter veranderen.
Oké, we hebben nog een belofte gedaan waar ik nu dus niet van kan afzien. Ik heb ze nog nooit genoemd in een reisverslag en toen ze erachter kwamen dat ze niet werden aangesproken met hun eigen namen waren we niet erg blij. Kennen jullie de onbekende buurjongen nog van de eerste paar verslagen? Die heeft inmiddels een naam gekregen: Leon. Leon kreeg afgelopen weekend eindelijk een vriend van zijn eigen leeftijd toen Sander op de camping aankwam. Wat jongens van 16 jaar op deze camping doen is me nog steeds een raadsel, al helemaal als je net zoals Sander elk jaar weer terug komt. Moet je het hier wel erg leuk vinden. Sander en Leon waren ook de jongens die met het idee kwamen om het animatieteam nat te maken tijdens het flessenvoetbal en de jongens die graag het douane spel wouden doen. Uiteindelijk hebben ze super goed meegeholpen, dus niets negatiefs hierover. Ze noemen Susan trouwens ‘de luie’ een bijnaam waar ik misschien wel een heel klein beetje mee heb geholpen, maar zelf maken ze het altijd een stuk erger.
Ik moest dit bovenste stukje trouwens ook schrijven voor het verhaal wat nu komt. Anders snapt niemand meer wie ik bedoel als ik namen ga noemen.
Gelijk na de bardienst en het eten van de pannenkoeken moesten we ons voorbereiden om het smokkelspel. Alles klaarzetten, klaarmaken en groepen maken. Het was een hoop gedoe, maar gelukkig snapten Sander en Leon het (oké, als jullie dit zelf lezen; nu moeten jullie niet gaan denken dat jullie opeens super goed zijn, beetje wel maar niet noodzakelijk eigenlijk) en konden die ons helpen daarmee. Tijdens het uitleggen werd ik al gek, de helft luisterde niet, gillende er doorheen en dacht dat ze het allemaal wel snapte. Eenmaal in het bos wisten al die kleine kinderen niet meer in welke groep ze zaten en moesten we alles nog een keertje op lezen. Moe, word je van zulke kinderen.. Samen met Ankie ging ik het bos om de andere kant van het bos te bereiken zonder een douane tegen te komen. Al gauw kwamen we Sander tegen die heel rustig tegen een boom zat terwijl wij liepen alsof we achtervolgt werden door beren. Wij waren echt zo goed in dat spel joh, phoe. Leon en Susan gingen ook samen het bos in, en nee geen enge dingen gedaan, tenminste.. Nee oké, ik zweer het, Susan heeft de andere kant van het bos bereikt en Leon werd onderschept door een douane die zijn been gelijk openhaalde aan een tak van een bom. Goeie actie ook, gelijk een douane onderuit halen.
Ankie, Sander en ik lagen na 20 meter te hebben gelopen om de 5 meter plat in het bos. We zagen niets, hadden geen zaklamp en waren voortdurend bang dat een douane ons vond. Na een tijdje op de grond te hebben gelegen gingen we weer verder, maar het duurde maar even of een douane kwam achter ons aan met een zaklamp en Ankie en ik lagen binnen no-time op de grond. De douane liep gelukkig door, en Sander trouwens ook. Ankie en ik kwamen maar 5 minuten verder, in een half uur en werden uiteindelijk alsnog gepakt. Game over voor ons dus. Sander heeft de andere kant wel bereikt, niet zonder een paar douane’s tegen te komen natuurlijk, maar ontweken heeft hij ze wel. Susan is trouwens 2 keer heen en weer geweest, wij niet, Leon niet, en al die andere (kleine irritante huilende) kinderen. De bijdehande tweeling krijgt trouwens een andere naam. Vanaf nu kom je de ‘irritante, huilende, alles wetende’ tweeling tegen in de verslagen, want bijdehand is niet genoeg meer. Vanavond hebben ze ook weer meegedaan, niet omdat wij het wouden, maar omdat zelfs die moeder bij ons kwam zeuren. Tja, als ze gaan janken kunnen ze zelf terug naar de camping lopen, dan zijn wij even geen leiding meer.
Na het smokkelspel zijn we samen met Leon en Sander voor onze voortent gaan zitten. Ze weten inmiddels onze voorraadkast te zitten en de plaats van de sleutel is voor hun ook niet onbekend meer. De chips en de pakjes koekjes vlogen er doorheen. Gevolg? Lege voorraadkast. Rond half 2 gingen we naar bed nadat we super snel waren gevlucht vanaf het toiletgebouw naar de tent omdat we bang waren dat er ‘mensen’ achter kwamen dat wij nog wakker waren. De camping moet namelijk stil zijn om 11 uur en dat er mensen waren wakker geworden door ons… Had gekund, maar is niet gebeurd uiteindelijk. Gelukkig.
Wij gaan nu snel slapen, en tot snel!
Btw (Sander wil dit graag) de groetjes van Sander en Leon aan de rest, en de groetjes aan Sander en Leon. Oké, iedereen weer blij? Nu kunnen wij dus gaan slapen.
Liefs, Margot en Susan
’s Ochtends begonnen we zoals gewoonlijk met de knutselclub en dit keer gingen we niets maken, maar een letterspeurtocht doen door het bos. We waren inmiddels gewend aan het grote aantal kinderen dat telkens weer mee deed, en ook dit keer waren er weer super veel. Het duurde ongeveer een uurtje en toen waren we weer klaar voor de ochtend. Susan daarna super snel in de hitte naar de Super U terwijl ik lekker in de zon lag. Naja lekker… Het was te warm en met mijn rug kon ik de zon niet in omdat ik nog steeds super rood was. Tegen 1 uur gingen we weer eten, en omdat het woensdag is aten we hot dogs. De dochters eten het op de Franse manier, een manier die wij nog wel even laten zien als we weer terug zijn. De manier even snel vertaald: je holt een stuk stokbrood uit, gooit er wat ketchup en frietsaus in, de knakworstjes en tot slot nog een laag frietsaus en ketchup. Deze manier hebben ze ons inmiddels laten zien, maar echt toegepast hebben we het nog niet. Nog 1 woensdag te gaan om het wel eens te proberen.
Na het eten gingen we weer rechtstreeks in de zon liggen, en wij maar denken dat we het super druk zouden krijgen. Zonnen, zonnen en zonnen, het enige wat wij hier nog doen. Snel even voor het middagspel zijn we het zwembad ingesprongen (je moet toch ergens afkoelen) en rond half 4 stonden we weer in de animatieruimte om vlaggenrovertje te gaan doen. We hoopten ergens dat niemand zou komen, en wij het zwembad weer in konden duiken, maar nee hoor. Kinderen genoeg en dus ging het spel gewoon door. Om half 5 zijn we het zwembad dan maar weer even ingedoken, maar echt zwemmen zit er voor ons niet in. Overal kinderen die met de ‘juffrouw’ wil zwemmen. Vrije tijd is in het zwembad dus ver te zoeken.
Omdat we bardienst hebben van 6 tot 8 konden we niet meer te lang zwemmen en omdat we niet echt wisten hoe laat het was zijn we na een tijdje maar uit het zwembad gegaan. Bleek dat het al kwart over 5 was. Snel nog even douchen en dan hup werken tot 8. Dit keer was het niet zomaar bardienst, maar super druk, omdat het pannenkoeken dag was. Mensen kunnen pannenkoeken eten maar wat bestellen ze? Patat en pizza, ze kunnen de naam van die dag beter veranderen.
Oké, we hebben nog een belofte gedaan waar ik nu dus niet van kan afzien. Ik heb ze nog nooit genoemd in een reisverslag en toen ze erachter kwamen dat ze niet werden aangesproken met hun eigen namen waren we niet erg blij. Kennen jullie de onbekende buurjongen nog van de eerste paar verslagen? Die heeft inmiddels een naam gekregen: Leon. Leon kreeg afgelopen weekend eindelijk een vriend van zijn eigen leeftijd toen Sander op de camping aankwam. Wat jongens van 16 jaar op deze camping doen is me nog steeds een raadsel, al helemaal als je net zoals Sander elk jaar weer terug komt. Moet je het hier wel erg leuk vinden. Sander en Leon waren ook de jongens die met het idee kwamen om het animatieteam nat te maken tijdens het flessenvoetbal en de jongens die graag het douane spel wouden doen. Uiteindelijk hebben ze super goed meegeholpen, dus niets negatiefs hierover. Ze noemen Susan trouwens ‘de luie’ een bijnaam waar ik misschien wel een heel klein beetje mee heb geholpen, maar zelf maken ze het altijd een stuk erger.
Ik moest dit bovenste stukje trouwens ook schrijven voor het verhaal wat nu komt. Anders snapt niemand meer wie ik bedoel als ik namen ga noemen.
Gelijk na de bardienst en het eten van de pannenkoeken moesten we ons voorbereiden om het smokkelspel. Alles klaarzetten, klaarmaken en groepen maken. Het was een hoop gedoe, maar gelukkig snapten Sander en Leon het (oké, als jullie dit zelf lezen; nu moeten jullie niet gaan denken dat jullie opeens super goed zijn, beetje wel maar niet noodzakelijk eigenlijk) en konden die ons helpen daarmee. Tijdens het uitleggen werd ik al gek, de helft luisterde niet, gillende er doorheen en dacht dat ze het allemaal wel snapte. Eenmaal in het bos wisten al die kleine kinderen niet meer in welke groep ze zaten en moesten we alles nog een keertje op lezen. Moe, word je van zulke kinderen.. Samen met Ankie ging ik het bos om de andere kant van het bos te bereiken zonder een douane tegen te komen. Al gauw kwamen we Sander tegen die heel rustig tegen een boom zat terwijl wij liepen alsof we achtervolgt werden door beren. Wij waren echt zo goed in dat spel joh, phoe. Leon en Susan gingen ook samen het bos in, en nee geen enge dingen gedaan, tenminste.. Nee oké, ik zweer het, Susan heeft de andere kant van het bos bereikt en Leon werd onderschept door een douane die zijn been gelijk openhaalde aan een tak van een bom. Goeie actie ook, gelijk een douane onderuit halen.
Ankie, Sander en ik lagen na 20 meter te hebben gelopen om de 5 meter plat in het bos. We zagen niets, hadden geen zaklamp en waren voortdurend bang dat een douane ons vond. Na een tijdje op de grond te hebben gelegen gingen we weer verder, maar het duurde maar even of een douane kwam achter ons aan met een zaklamp en Ankie en ik lagen binnen no-time op de grond. De douane liep gelukkig door, en Sander trouwens ook. Ankie en ik kwamen maar 5 minuten verder, in een half uur en werden uiteindelijk alsnog gepakt. Game over voor ons dus. Sander heeft de andere kant wel bereikt, niet zonder een paar douane’s tegen te komen natuurlijk, maar ontweken heeft hij ze wel. Susan is trouwens 2 keer heen en weer geweest, wij niet, Leon niet, en al die andere (kleine irritante huilende) kinderen. De bijdehande tweeling krijgt trouwens een andere naam. Vanaf nu kom je de ‘irritante, huilende, alles wetende’ tweeling tegen in de verslagen, want bijdehand is niet genoeg meer. Vanavond hebben ze ook weer meegedaan, niet omdat wij het wouden, maar omdat zelfs die moeder bij ons kwam zeuren. Tja, als ze gaan janken kunnen ze zelf terug naar de camping lopen, dan zijn wij even geen leiding meer.
Na het smokkelspel zijn we samen met Leon en Sander voor onze voortent gaan zitten. Ze weten inmiddels onze voorraadkast te zitten en de plaats van de sleutel is voor hun ook niet onbekend meer. De chips en de pakjes koekjes vlogen er doorheen. Gevolg? Lege voorraadkast. Rond half 2 gingen we naar bed nadat we super snel waren gevlucht vanaf het toiletgebouw naar de tent omdat we bang waren dat er ‘mensen’ achter kwamen dat wij nog wakker waren. De camping moet namelijk stil zijn om 11 uur en dat er mensen waren wakker geworden door ons… Had gekund, maar is niet gebeurd uiteindelijk. Gelukkig.
Wij gaan nu snel slapen, en tot snel!
Btw (Sander wil dit graag) de groetjes van Sander en Leon aan de rest, en de groetjes aan Sander en Leon. Oké, iedereen weer blij? Nu kunnen wij dus gaan slapen.
Liefs, Margot en Susan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
