Day 24: de liefdevolle ouders van onze buurmeisjes

7 uur, wekker. Wat een drama dit. En dan ook nog als je weet dat je 3 tenten moet gaan schoonmaken én een stacaravan met meiden die niet erg snel zijn. Pff, ging echt goed komen met ons en die twee. Samenwerken zat er niet in met Anke en Eva dacht ik zo. Het schoonmaken ging opzich wel goed, alleen was super saai dus muziek opzetten moest wel. Ze deden dingen die niet moesten en vroegen niets. Na 2 tenten moesten we een stacaravan schoonmaken. Toen hun alweer aan het koffie drinken waren, en ik alles nog even moest dweilen kwamen we erachter dat de keukenkastjes niet schoongemaakt waren, terwijl wij dat toch echt hadden nagevraagd. ‘Ja, die heb ik allemaal gehad.’ Nou niet dus. Ik begon er steeds meer aan te wennen dat het allemaal totaal niet goed verliep en dat er altijd wel wat was met die meiden.
Om 12 uur gingen we weer richting de caravan. Even wat drinken en dan richting de Super U om inkopen te doen voor de terugreis, dat was ons plan. Het liep echter helemaal anders toen we opeens de ouders van Eva hoorden. ‘We komen de jullie bevrijden’, was wat ze zeiden. Wij dachten aan een dagje weg, naar het meer ofzo, maar nee hoor, het bleek een stuk erger. Ze gingen gelijk naar Aukje toe, die in een tent een paar meter verderop aan het werk was. De ouders, en vooral de moeder, viel helemaal uit tegen Aukje en eenmaal terug in de tent (waar wij alles weer konden horen) pakten ze de tassen en liepen ze richting de receptie. Susan en ik keken elkaar aan ‘wtf is dit? Ze gaan toch niet serieus weg?’ We hoorden de moeder van Eva nog praten met Anke: ‘Hebben jullie wel goed gegeten?’, vroeg ze minachtend. ‘Naja, veel uit blik’, was wat Anke antwoorde. We wisten niet wat we hoorden. Uit blik? Doe normaal! Ik heb nog nooit zo gezond gegeten op vakantie! Wij pakten onze spullen en liepen ook naar de uitgang, want we moesten toch echt naar de Super U om boodschappen te doen. Eenmaal bij de receptie hoorden we allemaal geschreeuw uit het huis komen en wisten we dat Eva en Anke toch echt naar huis wouden. Kun je toch niet maken? Wij zitten nog steeds verbaasd naar de tent van de meiden te kijken. Alle rommel hebben ze laten liggen, beddengoed ligt verfrommelt op de bedden, het sloeg echt nergens op. ‘In nog geen 100 jaar zou ik op deze camping willen staan’, waren de woorden van de moeder van Eva, ik kon haar wel wat aan doen. Maar goed, wij gingen naar de Super U, met als gespreksonderwerp natuurlijk de twee meiden. Want gingen ze nu echt naar huis? Of stonden ze straks weer gewoon bij ons op de camping? We waren super nieuwsgierig, maar antwoord kregen we niet voordat we op de camping waren. Dachten we. In de Super U liep Susan de moeder van Eva al tegen het lijf, en chagrijnig dat ze was, phoe. Alsof wij haar wat aan hadden gedaan. Bij de kassa gingen onze blikken al over de parkeerplaats, opzoek naar Anke, Eva of een moeder figuur met een chagrijnig hoofd. En ja hoor, daar stond ze. Anke en Eva zagen we echter niet, dus opeens kregen we het gevoel dat ze gewoon weer in de tent zaten, en hun beloftes niet hadden verbroken. Maar toen we buiten stonden en zagen dat hun tassen toch echt in de kofferbak stonden, wisten we dat het waar was. Anke en Eva gaven het op en gingen richting Nederland. Einde verhaal.
Wij pakten onze boodschappen in en liepen weg van de Super U. Toen we langs de auto kwamen kregen we echter nog een opmerking van de moeder van Eva naar ons hoofd: ‘Kijk, daar heb je die schijnheilige meiden ook nog’, waarop ik wel iets moest terug schreeuwen. ‘Schijnheilig? Wie gaan hier nou naar huis dan?’, was dat ik schreeuwde voordat we de bocht om liepen en ook de meiden uit het zicht waren. De hele tijd heb ik het in me hoofd, en nu nog steeds, hoe kun je zoiets doen? Ik weet dat je moet wennen, hadden wij de eerste paar dagen ook, maar opgeven na een weekje? En dan ook nog doen alsof het aan de rest ligt terwijl het misschien gewoon heimwee is?
Op de camping aangekomen troffen we een verbijsterde Aukje en Harjan aan, ze wisten niet wat hun overkomen was. Het geef ze eens ongelijk, uit het niets hoor je opeens dat je personeel elke avond ligt te janken en dat het jou schuld is, terwijl alles er gewoon op wijst dat ze heimwee hadden.
Tijdens het eten was het ook het gespreksonderwerp en ook Gerie werd stil toen ze het hoorde. Dit is ook alles behalve normaal.
Na het eten liepen we richting de caravan en was ons vakantie-middagje aangebroken. Even helemaal niets doen, ook wel eens lekker. We konden nog naar het meer gaan, maar daar hadden we niet veel zin in. We bleven gewoon gezellig bij de caravan. Tegen vieren ging ik nog even bellen met het verre Nederland en daarna konden we alweer eten voor ons allerlaatste bardienst in Frankrijk.
Morgen gaan we beginnen om ons klaar te maken voor de terugreis, maar boodschappen zijn al gedaan en de tassen zijn al bijna ingepakt. Dus ergens in ons achterhoofd zijn we er allang mee bezig. De busreis van 16 uur en de treinreis van een uur zijn de enigste dingen waar ik totaal geen zin in heb, maar we zorgen voor genoeg batterij op onze telefoon (muziek luisteren dus), we nemen genoeg boeken mee en natuurlijk eten voor onderweg. En ohja, ons kussen gaan we ook niet vergeten, slapen tijdens een 16 uur durende busreis moet wel lukken dacht ik zo.
Ik zeg tot morgen!
Liefs en tot gauw, Margot en Susan.