Day 25: inpakken en wegwezen

Zondagochtend, uitslaapdag, nou niet meer dus. Helemaal uit het niets werd ik om half 9 wakker, moest ik naar de wc en kon ik daarna niet meer in slaap komen. Tuurlijk, heb ik weer.
Om 9 uur werd ook Susan wakker, deed internet het niet meer (ik weer chagrijnig) en gingen we ons klaarmaken voor het tochtje naar de bakker, wel 300 meter. Susan was trouwens niet chagrijnig over het geen-internet incident, want haar mobiel laat het helemaal afweten, wel of geen internet. Ze begint er aan te wennen inmiddels. Dus ook al hebben we wel een keertje internet op de camping, Susan’s mobiel laat het niet toe om het dan ook te gaan doen. Dus dan heeft ze alsnog geen twitter, facebook en whatsapp en zoals ze zelf zei: ‘doei sociaal leven’.
Eenmaal terug van de bakker en een stokbrood en 4 croissantjes rijker sloeg de opruimbui toe. We begonnen de caravan leeg te ruimen en tassen in te pakken. Na een kwartiertje vonden we het wel weer goed en was het tijd voor de laptop. Internet deed het weer! Al het eten moest echter ook nog op. We namen namelijk geen etenswaren mee naar Nederland en anders moesten we het weggeven, dus het openen van een zak chips was het volgende wat we deden. Tegen de middag aten we pizza bij de familie Smit en een ijscoupe als toetje, omdat het onze laatste keer was. De tafel was gelijk ook een stuk minder bezet, omdat die anderen meiden ook zijn vertrokken richting Nederland, niet om de goede redenen maar toch. Steeds meer mensen krijgen het te horen op de camping en een paar zeiden ook al dat die twee er niet erg enthousiast uit zagen. Hadden dus toch meer mensen het door. Na het heerlijke eten gingen we verder met inpakken, schoonmaken, beddengoed afhalen en nog meer inpakken. Om half 5 hadden we alles ingepakt en de laatste flessen drinken weggebracht naar de familie, kadotje van ons. Toen was het afwachten en aftellen, en wat wouden we graag weg. We hebben een super leuke tijd gehad, en totaal geen spijt van maar als alles is ingepakt en je wacht op een bus richting Nederland begint het toch te kriebelen. Eindelijk naar huis, mijn eigen bed weer in, heerlijk! Rond kwart voor 6 werd de bagage verplaatst naar de auto, afscheid genomen van iedereen en bracht Harjan ons naar Bellac. Aukje had ooit twee uur op de bus moeten wachten dus wij waren op alles voorbereid. Toen we echter om kwart over 7 aankwamen stond de bus er al en konden we gelijk instappen, hij was optijd! Nog snel even afscheid nemen van Harjan en dan zit ons avontuur er toch echt op. Het was tijd om naar huis te gaan en iedereen weer te zien, maar eerst nog even die busreis overleven, een 16 uur durende rit naar utrecht. Phoe, wat hadden we er zin in..
Liefs, en tot straks,
Susan en Margot