Day 25/26: The Last One
Blijf op de hoogte en volg Margot en Susan
06 Augustus 2012 | Frankrijk, Éguzon-Chantôme
Wij hebben nog nooit een 16 uur durende busreis zoals deze gehad, never. Dus voor de mensen die van een avontuur houden, ga een keertje reizen met de bus! Avontuur gegarandeerd, maar of het nou zo leuk is…
Het begon al met het zien van de bus. Je hebt vast wel eens een bus ergens zien rijden met allemaal mensen tegen het raam aangedrukt en kussenoveral waarvan je denkt: hell no dat ik daar ooit in kom te zitten, wat een gevangenis daar. Beetje door waar ik het over heb? Mooi, want dat is precies wat ik dacht toen ik de bus zag. Een keuze had ik echter niet, dus heb ik de bagage gepakt en samen met Susan ben ik toen naar de buschaffeurs gelopen, die trouwens allebei spaans waren en geen engels konden of het gewoon expres niet spraken. Toen eenmaal de tickets goed waren gekeurd en we een label om onze bagage hadden mochten we bus in, en tuurlijk, iedereen keek ons aan. Mensen kijken is een attractie in zo’n bus.
Voorin zaten gelijk twee dikke wijven voor het raam 'als dat maar goed gaat' dacht ik nog. Een noodstop en ze lagen op straat. Daarachter zaten een aantal ‘gewone’ mensen en daarna een moslim gezin, zonder huilende kinderen gelukkig. Ze aten alleen wel de hele reis aan een stuk door een ze stonken, phoe, die lucht hebben ze achter in de bus nog moeten kunnen ruiken. Achter dat gezin zat een man en daarachter zijn wij gaan zitten. Iedereen zat hier bijna alleen op twee stoelen, heerlijke slaap positie, maar daardoor moesten wij wel ieder op een stoel gaan zitten. De man voor ons bleek al snel een hippie en een allesweter te zijn. Niet dat we met hem gingen praten maar meer omdat hij steeds wat in de groep gooide als we het over de busreis met de rest van de reizigers hadden. Waarvan 80% overigens Nederlands waren. Hij had een rood met zwart tafelkleed aan, iets korter dan zo’n boerka ding en een blauwe trainingsboek eronder, waar hij die kledingstyle vandaan heeft gehaald is me nog steeds onduidelijk. Dat hij Nederlands was wisten we wel zeker, want dat was te zien aan de krant die hij zat te lezen. Achter ons zat een jongen met rasta haar, die geen Nederlands sprak en dus zijn telefoon voordurend opnam met ‘oui?’, Fransman dus. Naast ons zat een vrouw waarmee in gesprek kwamen tijdens onze eerste stop, na een uurtje wou de buschaffeur alweer stoppen. Hij riep een tijd om, in het spaans, Joost mag weten wat hij allemaal zei, maar achteraf bleek het 45 minuten te zijn. Jezus wat was dat lang, en die buschaffeurs maar chips eten.. Onze buurvrouw was trouwens erg aardig, dus niets mis mee. Achter haar zat een vrouw uit België die op twee stoelen lag en zo’n dikke kont had dat zelfs de buschaffeur een kreetje sloeg toen hij langs liep om iedereen te tellen. Zielig maar waar. Daarachter zatten nog een aantal Nederlandse/Belgische vrouwen, en een paar onbekenden. Ergens achterin zaten nog 6 Nederlandse jongeren en voor de rest geen aparte mensen.
Om half 12 – 12 uur gingen de lichten uit en verplaatste Susan naar 2 stoelen schuin tegenover ons, nu hadden ook wij 2 stoelen om op te kunnen liggen. Slapen ging prima, om 2 uur nog een keertje een pauze + nieuwe buschauffeurs, geen idee waar deze vandaan kwamen. De volgende stop was in Lille, waar 2 mensen uit de bus moesten. De oude man met de stok waarvan ik dacht te zien dat die stok uit zichzelf rechtop bleef staan, moest er ook uit. Jammer genoeg zat hij binnen 5 minuten op de grond met een koffer onder zich. Hij was gevallen, arme man. Gelukkig bleef de stok rechtop staan.
Eenmaal uit Lille kreeg ik binnen no-time een smsje: Welkom in België! Yeah, Nederland kwam steeds dichterbij.
Lichten gingen weer uit, en bijna gelijk was ik weer richting dromenland vertrokken. Om 7 uur stopten we in Brussel waar we een pauze kregen van 45 minuten. Lekker lijkt je dat, zo’n lange pauze, maar in het echt wil je gewoon naar huis. Blijkbaar liepen we een beetje voor op schema en mochten we pas om half 9 weer vertrekken vanuit Brussel. Daar ging onze anderhalf uur voorsprong. Van mij mochten ze doorrijden, des te eerder ben ik thuis.
Vanaf Brussel ging het super snel, nog een keertje stoppen in Antwerpen om een paar mensen op te halen en af te zetten en toen door naar Utrecht! Het bordje welkom in Nederland zat ik nog net toen ik me weer omdraaide en toen sleip ik ook gelijk weer verder. Slapen, dat heb ik gedaan 16 uur lang, wat een heerlijke busrit, haha. Susan kreeg zodra we Nederland binnen reden weer internet, en dus was weer helemaal blij, moeilijk in ieder geval niet stuk! Door sms’en met pap bleken we al snel een uur op schema voor te liggen, ook al hadden we zolang moeten wachten in Brussel, weer lagen we voor op schema. En dat hij gelijk was, bleek wel toen we om kwart voor 11 in Utrecht aankwamen, ipv kwart voor 12. Snel tassen pakken, kaartje kopen, opfrissen in de wc en hup naar het perron rennen. Naja rennen, we hadden zoveel bagage dat rennen nogal moeilijk ging. Mijn schouders voel ik nog steeds, wat een pijn deed dat ahah. We waren nog niet binnen of de deuren gingen ook dicht, net op tijd dus! Tassen opstapelen, en een treinreis van een uurtje volhouden moet te doen zijn. Snel nog even mijn vader bellen dat we een uurtje eerder aankwamen in Zwolle en toen was het afwachten. De conducteur kwam nog een keertje langs en rook de walm van parfum en deodorant, niet de bedoeling, maar goed, hij kwam gewoon op de verkeerde tijd binnen wandelen. Om kwart over 12 in Zwolle aangekomen stroomde het perron helemaal vol, maar gelukkig zagen we onze ouders nog wel! Mijn moeder stond samen met de vader van Susan ons al op te wachten en gelukkig konden ze onze tassen overnemen. Om kwart voor 1 was ik thuis en smste in Anique ook gelijk, hèhè kon ik haar eindelijk ook weer zien! Oma en Opa kwamen ook nog even langs en zo had ik iedereen weer even gezien in een paar uur tijd, super lief!
Nu is ons avontuur helemaal afgelopen. Of we het volgend jaar nog eens doen? We hebben een super leuke tijd gehad, super veel geleerd en zeker geen spijt, maar volgend jaar ga ik even echt goed vakantie vieren.
Iedereen een super goede vakantie gewenst, geniet ervan, voor je het weet zit je weer op school!
Bedankt voor al het lezen en misschien tot snel! Ik ga in ieder geval even goed vakantie vieren, dus zie jullie vast wel ergens weer een keertje (;
Liefs, Margot en natuurlijk ook Susan, ook al weet ik niet wat zij op dit moment aan het doen is haha.
Het begon al met het zien van de bus. Je hebt vast wel eens een bus ergens zien rijden met allemaal mensen tegen het raam aangedrukt en kussenoveral waarvan je denkt: hell no dat ik daar ooit in kom te zitten, wat een gevangenis daar. Beetje door waar ik het over heb? Mooi, want dat is precies wat ik dacht toen ik de bus zag. Een keuze had ik echter niet, dus heb ik de bagage gepakt en samen met Susan ben ik toen naar de buschaffeurs gelopen, die trouwens allebei spaans waren en geen engels konden of het gewoon expres niet spraken. Toen eenmaal de tickets goed waren gekeurd en we een label om onze bagage hadden mochten we bus in, en tuurlijk, iedereen keek ons aan. Mensen kijken is een attractie in zo’n bus.
Voorin zaten gelijk twee dikke wijven voor het raam 'als dat maar goed gaat' dacht ik nog. Een noodstop en ze lagen op straat. Daarachter zaten een aantal ‘gewone’ mensen en daarna een moslim gezin, zonder huilende kinderen gelukkig. Ze aten alleen wel de hele reis aan een stuk door een ze stonken, phoe, die lucht hebben ze achter in de bus nog moeten kunnen ruiken. Achter dat gezin zat een man en daarachter zijn wij gaan zitten. Iedereen zat hier bijna alleen op twee stoelen, heerlijke slaap positie, maar daardoor moesten wij wel ieder op een stoel gaan zitten. De man voor ons bleek al snel een hippie en een allesweter te zijn. Niet dat we met hem gingen praten maar meer omdat hij steeds wat in de groep gooide als we het over de busreis met de rest van de reizigers hadden. Waarvan 80% overigens Nederlands waren. Hij had een rood met zwart tafelkleed aan, iets korter dan zo’n boerka ding en een blauwe trainingsboek eronder, waar hij die kledingstyle vandaan heeft gehaald is me nog steeds onduidelijk. Dat hij Nederlands was wisten we wel zeker, want dat was te zien aan de krant die hij zat te lezen. Achter ons zat een jongen met rasta haar, die geen Nederlands sprak en dus zijn telefoon voordurend opnam met ‘oui?’, Fransman dus. Naast ons zat een vrouw waarmee in gesprek kwamen tijdens onze eerste stop, na een uurtje wou de buschaffeur alweer stoppen. Hij riep een tijd om, in het spaans, Joost mag weten wat hij allemaal zei, maar achteraf bleek het 45 minuten te zijn. Jezus wat was dat lang, en die buschaffeurs maar chips eten.. Onze buurvrouw was trouwens erg aardig, dus niets mis mee. Achter haar zat een vrouw uit België die op twee stoelen lag en zo’n dikke kont had dat zelfs de buschaffeur een kreetje sloeg toen hij langs liep om iedereen te tellen. Zielig maar waar. Daarachter zatten nog een aantal Nederlandse/Belgische vrouwen, en een paar onbekenden. Ergens achterin zaten nog 6 Nederlandse jongeren en voor de rest geen aparte mensen.
Om half 12 – 12 uur gingen de lichten uit en verplaatste Susan naar 2 stoelen schuin tegenover ons, nu hadden ook wij 2 stoelen om op te kunnen liggen. Slapen ging prima, om 2 uur nog een keertje een pauze + nieuwe buschauffeurs, geen idee waar deze vandaan kwamen. De volgende stop was in Lille, waar 2 mensen uit de bus moesten. De oude man met de stok waarvan ik dacht te zien dat die stok uit zichzelf rechtop bleef staan, moest er ook uit. Jammer genoeg zat hij binnen 5 minuten op de grond met een koffer onder zich. Hij was gevallen, arme man. Gelukkig bleef de stok rechtop staan.
Eenmaal uit Lille kreeg ik binnen no-time een smsje: Welkom in België! Yeah, Nederland kwam steeds dichterbij.
Lichten gingen weer uit, en bijna gelijk was ik weer richting dromenland vertrokken. Om 7 uur stopten we in Brussel waar we een pauze kregen van 45 minuten. Lekker lijkt je dat, zo’n lange pauze, maar in het echt wil je gewoon naar huis. Blijkbaar liepen we een beetje voor op schema en mochten we pas om half 9 weer vertrekken vanuit Brussel. Daar ging onze anderhalf uur voorsprong. Van mij mochten ze doorrijden, des te eerder ben ik thuis.
Vanaf Brussel ging het super snel, nog een keertje stoppen in Antwerpen om een paar mensen op te halen en af te zetten en toen door naar Utrecht! Het bordje welkom in Nederland zat ik nog net toen ik me weer omdraaide en toen sleip ik ook gelijk weer verder. Slapen, dat heb ik gedaan 16 uur lang, wat een heerlijke busrit, haha. Susan kreeg zodra we Nederland binnen reden weer internet, en dus was weer helemaal blij, moeilijk in ieder geval niet stuk! Door sms’en met pap bleken we al snel een uur op schema voor te liggen, ook al hadden we zolang moeten wachten in Brussel, weer lagen we voor op schema. En dat hij gelijk was, bleek wel toen we om kwart voor 11 in Utrecht aankwamen, ipv kwart voor 12. Snel tassen pakken, kaartje kopen, opfrissen in de wc en hup naar het perron rennen. Naja rennen, we hadden zoveel bagage dat rennen nogal moeilijk ging. Mijn schouders voel ik nog steeds, wat een pijn deed dat ahah. We waren nog niet binnen of de deuren gingen ook dicht, net op tijd dus! Tassen opstapelen, en een treinreis van een uurtje volhouden moet te doen zijn. Snel nog even mijn vader bellen dat we een uurtje eerder aankwamen in Zwolle en toen was het afwachten. De conducteur kwam nog een keertje langs en rook de walm van parfum en deodorant, niet de bedoeling, maar goed, hij kwam gewoon op de verkeerde tijd binnen wandelen. Om kwart over 12 in Zwolle aangekomen stroomde het perron helemaal vol, maar gelukkig zagen we onze ouders nog wel! Mijn moeder stond samen met de vader van Susan ons al op te wachten en gelukkig konden ze onze tassen overnemen. Om kwart voor 1 was ik thuis en smste in Anique ook gelijk, hèhè kon ik haar eindelijk ook weer zien! Oma en Opa kwamen ook nog even langs en zo had ik iedereen weer even gezien in een paar uur tijd, super lief!
Nu is ons avontuur helemaal afgelopen. Of we het volgend jaar nog eens doen? We hebben een super leuke tijd gehad, super veel geleerd en zeker geen spijt, maar volgend jaar ga ik even echt goed vakantie vieren.
Iedereen een super goede vakantie gewenst, geniet ervan, voor je het weet zit je weer op school!
Bedankt voor al het lezen en misschien tot snel! Ik ga in ieder geval even goed vakantie vieren, dus zie jullie vast wel ergens weer een keertje (;
Liefs, Margot en natuurlijk ook Susan, ook al weet ik niet wat zij op dit moment aan het doen is haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
